Tag: architektura

Sprawozdanie z lektury: Epoka spektaklu. Perypetie architektury i miasta XXI wieku, Tom Dyckhoff

Epoka spektaklu zaczyna się bardzo osobiście i trochę melancholijnie, od wspomnień autora z czasów dzieciństwa i pierwszych zachwytów architekturą. To jednak tylko taka szybka zmyłka, bo książka ta – bardzo dobrze i przystępnie napisana – zajmuje się architekturą w bardzo szerokim, globalnym kontekście. Momentami wręcz same fizyczne budynki schodzą na drugi plan w obliczu zjawisk dziejących się przez nie, z nimi i dokoła nich: rozwoju lokalnej społeczności, działań wspólnotowych, gentryfikacji, konsumcjonizmu, wolnego rynku, mód, mass mediów, wielkich migracji centrum-przedmieścia-centurm, polityki, łączenia sztuki z zyskiem, tworzenia na siłę ikon i symboli czy też anty-ikon. To książka często nie tyle tłumacząca, jak działa architektura, co poprzez architekturę tłumacząca, jak działa i wygląda nasz świat.

Czytaj dalej „Sprawozdanie z lektury: Epoka spektaklu. Perypetie architektury i miasta XXI wieku, Tom Dyckhoff” →

Reklamy

Warszawskie Targi Książki 2018 – zakupy!

Dziś będzie krótko, bo nie brałam dziś w żadnej atrakcji udziału, wpadłam jedynie pogadać z ludźmi i kupić jeszcze trochę książek. Czuję się trochę jak buła, bo w sobotę są fajne rzeczy w Strefie Fantastyki, ale ja się już nie wybieram, więc mnie ominą…

Czytaj dalej „Warszawskie Targi Książki 2018 – zakupy!” →

Lektury września ’17

Whoa! Branie udział w challenge’ach na Habitice ukazało się zaskakująco skuteczne, bo on dwóch miesięcy udaje mi się wyrabiać równe minimum pół godziny czytania dziennie, a nie, że raz czytam cały dzień, a raz przez dwa tygodnie nie oglądam książki na oczy. Sukces! Dzięki temu zaczęłam w końcu nadrabiać zaległości (także w literaturze faktu, co mnie cieszy). Co prawda do 30 zaplanowanych na ten rok książek już nie dobiję, zwłaszcza że w listopadzie czeka mnie NaNo, a wtedy zwykle nie czytam wiele, ale do 20 może da radę.

We wrześniu zdążyłam więc przeczytać trzy książki, a czwartą zaczęłam. Oto one:

Czytaj dalej „Lektury września ’17” →

Lektury września ’16 część 2

Oczekiwanie na Miasto Archipelag osłodziła mi Księga Zachwytów, zaś z depresyjnego dołka pomogło mi się wygrzebać Wydawnictwo Literackie, wydając trzy nowe książki Thorwalda.

Księga Zachwytów, Filip Springer

Springer to jeden z moich ulubionych autorów – mam wszystkie jego książki, dwie nawet z autografem. Nie mogłam więc przegapić także Księgi Zachwytów, choć to w sumie nie do końca pełnoprawna pozycja, a zbiór artykułów z weekendowego magazynu Gazeta.pl. Jest to też książka jak na tego autora zaskakująco optymistyczna i pozytywna, gdyż zgodnie z tytułem stara się on nie skupiać na tym, co brzydkie i nieudane, ale raczej chwalić architektoniczne perełki. A tych trochę ostatnio powstało i miło o tym poczytać, a nie tylko lamenty, że znowu wyburzono zabytek pod koślawe, grodzone osiedle. Dobrze wiedzieć, że się ładnie i mądrze w tym kraju buduje.

Czytaj dalej „Lektury września ’16 część 2” →

Lektury lipca ’16

Tym razem będzie bardzo różnorodnie. A jako bonus możecie zobaczyć, w jakim otoczeniu zwykłam czytać na balkonie :)

Lewa ręka ciemności, Ursula K. le Guin

Kontynuuję moją podróż przez świat Ekumeny. Lewa ręka ciemności jest chyba najlepiej znaną i docenianą częścią cyklu i chyba rozumiem dlaczego, bo też zrobiła na mnie ogromne wrażenie (a nie czytałam już tylko następnej w kolejce Słowo „las” znaczy „świat”.) To tutaj w pełnej krasie pojawia się tematyka płci, związanych z nią ról społecznych i kulturowych. Czyli to, co u le Guin lubię najbardziej. Mieszkańcy planety Gethen to hermafrodyci, którzy raz na miesiąc, w okresie kemmeru, pod wpływem zmian hormonalnych stają się mężczyzną lub kobietą. Wpływa to na każdy aspekt ich społeczeństwa, religii, pracy, a także postrzegania innych. Główny bohater, Genly Ai jest tu postrzegany jako zboczeniec uwięziony w nieprzerwanym, męskim kemmmerze. On sam również podejrzliwie patrzy na Getheńczyków, na siłę próbując przypisać im cechy odpowiedniej płci, krytykując ich „babskość”, choć w tym świecie nie ma to sensu. Le Guin próbuje wyobrazić sobie społeczeństwo uwolnione z klatki stereotypów i narzuconych ról. Pewne aspekty jej świata wydają się sprawiedliwsze i dojrzalsze, ale inne wciąż kipią przesądami. Właśnie ta zmieniona dynamika, fakt, iż każdy mieszkaniec planety jest taki sam (czy rozumiemy przez to brak płci, czy raczej bycie obu płci na raz) jest głęboko fascynujące.

Czytaj dalej „Lektury lipca ’16” →